Over het algemeen ben ik erg gefocust. Overdreven gefocust, zouden sommige mensen misschien zeggen. Ik sta graag vroeg op, zodat ik zoveel mogelijk uit mijn dag kan halen. Ik werk met plezier voor mijn klanten en zet daarnaast ook in de avonduren mijn eigen projecten op. Het kost mij nooit moeite om motivatie te vinden en ik vind het fijn als ik mensen om mij heen hierbij kan helpen. Ik heb als zzp’er nog nooit een periode gehad waarin ik niet gefocust was… tot de afgelopen maand.

Verplicht twee weken vrij

In november ging ik op de Nomad Cruise (voor wie het concept niet kent: een twee weken durende drijvende conferentie voor digital nomads op een cruiseschip, terwijl je van Spanje naar Brazilië vaart). Omdat ik aan boord geen internet had, moest ik verplicht twee weken digitaal detoxen.

Ik had mijn opdrachtgevers laten weten dat ik tijdens de cruise niet beschikbaar zou zijn en ik had mij ingesteld op twee vrije weken (of nou ja, twee weken aan workshops, lezingen, meetups en business talks, het is maar wat je vrij noemt natuurlijk). Mijn verwachting was dat ik na twee weken weer helemaal opgeladen zou zijn en met frisse energie aan de slag zou gaan.

December: geen focus en motivatie

Ik had tijdens de cruise enorm veel nieuwe ideeën opgedaan en ik was razend enthousiast over de plannen waarop ik had gebroed in de afgelopen weken. Maar op het moment dat ik van boord stapte en in Brazilië aankwam… was mijn focus weg.

Elke keer als ik met mijn laptop ging zitten om te werken, dwaalde mijn gedachten af. Elke keer als ik aan een opdracht moest werken, stelde ik het uit tot net voor de deadline. Zelfs voor mijn blog kon ik geen inspiratie meer vinden (tot mijn schaamte heb ik 1,5 maand geleden voor het laatst een artikel gepost!). Ik herkende mijzelf hier helemaal niet in, want normaal gesproken hou ik veel meer van de getting shit done-mentaliteit. Ik stel nooit mijn werk uit.

Hoe meer ik mijzelf forceerde om te werken, des te leger ik mij voelde. Mijn energie leek op. Wat was er aan de hand?

Van digital nomad naar reiziger

In de eerste instantie vond ik dat ik mijzelf aanstelde. Ik probeerde mijzelf een schop onder de kont te geven en dwong mijzelf om mijn laptop steeds weer open te slaan. Maar terwijl de maand verstreek, begon ik steeds meer van mijn vrije tijd te genieten en probeerde ik mijzelf ervan te overtuigen dat het niet zo erg was om eens wat minder te werken.

In plaats van de hele dag te werken in een lokaal cafe, ging ik overdags surfen. In plaats van op tijd naar bed te gaan, ging ik naar een feestje. Ik genoot van mijn maand in Brazilië en voelde mij weer even een reiziger, en niet een digital nomad met verplichtingen.

Hernieuwde inspiratie

Na een maand ging ik terug naar Nederland. Vanaf het moment dat ik thuis was, kwam mijn inspiratie weer terug. Ik dook direct een coworking space in en merkte dat de taken waar ik eerst tegenop zag, nu weer leuk waren en mij energie gaven.

Achteraf is het altijd makkelijker om te beseffen wat er aan de hand was. Volgens mij was ik heel nodig aan vakantie toe. Ik geef mijzelf nooit vakantie namelijk. Ik reis veel, dat klopt. Als je op mijn Instagram kijkt, zou je denken dat mijn leven een en al vakantie is. Maar niets is minder waar. Ik heb het afgelopen jaar eigenlijk nooit vrij gehad. Ik reis dan misschien wel veel, maar ik neem altijd mijn laptop mee. Ook op tropische locaties werk ik gewoon door.

Dat ik mijn werk overal ter wereld kan doen, is een zegen en tegelijkertijd een last.

Misschien is het best logisch dat mijn motivatie even weg was, na 3 jaar lang voornamelijk op werk te hebben gefocust. Nu ik na een maand weer terug ben in mijn werkritme, merk ik dat ik weer overloop van nieuwe ideeën en dat mijn motivatie weer volledig terug is (bewijs: ik zit als enige in een coworking space tijdens de feestdagen).

Ik zie in dat het goed is om mijzelf soms wat meer vrijheid te gunnen en dat ik reizen ook af en toe kan loskoppelen van werken. En ik heb geleerd dat het eigenlijk niet zo erg is om soms even je focus kwijt te zijn. Die komt namelijk gewoon weer terug!