Netwerken. Je houdt ervan of je haat het. Voor de extroverte freelancers is het een feestje om tijdens een borrel met ondernemers of opdrachtgevers te kletsen, terwijl de introverte freelancer er het liefst hard voor wegrent. Toch zal je er vroeg of laat aan moeten geloven om je netwerk te vergroten. In dit artikel vertelt Martine Veenstra-Modderman openhartig over de struggles van een introvert op de netwerkborrel.
‘Daar sta ik dan. Een bezweet handje mijn tas stevig omklemmend, prutsend met het ophangen van mijn jas (want dat moet natuurlijk wel netjes en dat is heel moeilijk), het moment zolang mogelijk uitstellend dat ik me zou moeten omdraaien om mezelf uit te leveren aan de roedel hongerige wolven.’
Natuurlijk zat er geen echte roedel hongerige wolven op me te wachten, slechts wolven. Goed, het waren gewoon ondernemers, mensen. Maar het idee dat ze zich binnen enkele seconden op me zouden storten en ik moest gaan vertellen wie ik was en wat ik deed, deed me wel even voelen als een schichtig lammetje.
De struggles
Ik besloot eindelijk dat mijn jas netjes genoeg op z’n plek hing (ik kon het moment ook niet langer uitstellen zonder extreem dwangmatig te lijken) en draaide me naar de menigte toe. En toen gebeurde er… niets! Her en der stonden wat groepjes vrouwen verspreid over de ruimte. Ieder al druk in gesprek, nippend van een kopje thee of koffie. Niemand had me opgemerkt en ik stond er even verloren bij. Voorzichtig schuifelde ik richting de menigte terwijl mijn hersenen op topsnelheid werkten. Moet ik nu bij een groepje ‘inbreken’? Oh my, ik ga me toch niet zomaar bij een groepje voegen?! Wat moet ik dan zeggen? Het staat vast met koeienletters op mijn voorhoofd geschreven: ‘hallo, ik ben Martine, ik ben hier voor het eerst en ik ken hier niemand en eigenlijk wil ik gillend wegrennen.’ Maar mijn hoofd is niet zo groot, dus enkel ‘hoi, ik ben nieuw’ of ‘lammetje’ zou waarschijnlijker zijn.
Bij nader inzien vond ik een kopje thee halen een meesterlijk plan, dus versnelde ik mijn pas en met een glimlachje hier en daar bewoog ik me naar de bar toe. Plotseling heel zelfverzekerd, omdat ik eindelijk een doel had. Tot ik een bekende (die de netwerkborrel organiseerde) in het oog kreeg en ik mijn kans greep om even met haar te kunnen kletsen. Dat duurde slechts enkele minuten, omdat er meer mensen om haar heen dromden om haar te kunnen begroeten. Maar hé, iedere minuut telde!
Blij dat ik in ieder geval een gesprekje aangeknoopt had, vervolgde ik mijn weg naar de bar. Oef, een wijntje zou er ook wel in kunnen, maar dat leek me toch geen goed plan dus bestelde ik braaf een thee’tje (ik was tenslotte een lammetje). Helaas werd ik veel te snel bediend en stond ik er een minuut later weer verloren bij en was de zelfverzekerdheid gevlogen.
Overleven
Wat een verschrikking! Hoe ik de middag verder doorgekomen ben en overleefd heb? Door het geluk te hebben dat er ook een workshop plaatsvond. Ik, als echte introvert, hoefde dus niet de hele middag alleen maar wanhopig op zoek te gaan naar gesprekspartners, maar ook lekker zitten luisteren en gegeven opdrachten uitvoeren. En dat kan ik heel goed. Zodra ik iets praktisch doe, rollen de woorden vanzelf mijn mond uit. Een magisch iets. Vroeger op de camping maakte ik ook altijd pas vriendinnetjes tijdens het tafeltennissen, of spelen in de speeltuin.
En die middag waande ik me even weer in de speeltuin en dat werkte goed. Ik raakte aan de praat met verschillende vrouwelijke ondernemers, deelde ervaringen uit, vertelde dat ik freelance tekstschrijver was en na afloop van de workshop schoof ik zelfs aan bij een groepje onbekende vrouwen (nu wel met een wijntje in mijn hand btw). Oké, niet geheel onbekende vrouwen, twee daarvan had ik eens eerder ontmoet en ik wurmde me gezellig tussen beide in.
Introverte mensen zijn niet per definitie onzeker
Het is trouwens niet dat ik super onzeker over mezelf ben. Ik wil expliciet duidelijk maken dat introverte mensen niet per definitie onzeker zijn. Een geval waar mensen nog weleens anders over denken. Introverte mensen stappen gewoon niet zo gemakkelijk op andere mensen af als een extravert. Daarbij kunnen beide onzeker zijn, maar een extravert weet het beter te maskeren. Daarnaast is kenmerkend dat een extravert energie haalt uit het zich bevinden onder de mensen, waar een introvert juist oplaad wanneer het alleen is.
Moet ik dan, als introvert, netwerkborrels maar vermijden? Ik denk van niet. Ik heb gemerkt dat, als ik eenmaal door de eerste fase van ongemak en onzekerheid heen ben, ik me prima red en interessante en leuke gesprekken kan hebben. Dat ik vervolgens half dood en uitgeteld op de bank neerplof, tja, dat neem ik dan maar voor lief!
Tips&trucs voor de introvert
Gelukkig is netwerken ook iets waarin je ‘beter’ kunt worden. Leer jezelf handige trucjes aan. Spreek bijvoorbeeld met iemand af om samen te reizen. Kom je ook niet alleen aan op de netwerkborrel en heb je alvast iemand ontmoet in plaats van de hele groep tegelijk. Of, als dat een stapje te ver is, ga bij binnenkomst op zoek naar nog een persoon die alleen staat. Zeer waarschijnlijk dat diegene precies in hetzelfde schuitje zit als jij! Nog een tip: stel je tactisch op! Waarom? Daarvoor verwijs ik je graag naar dit artikel: Netwerkborrel overleven? 3 tips voor succes (als introvert).
Dus, ga als introvert zeker naar netwerkborrels, jij mag er ook zijn! Je hoeft jezelf niet te veranderen (wat een chaos als iedereen op de voorgrond zou staan), maar leer jezelf trucjes aan om het jezelf te vergemakkelijken. En vind jezelf oké zoals je bent, introvert en al, ook op de netwerkborrel!
Leave a Reply